Η ΠΑΡΑΓΚΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

(Καθώς βγαίνει η Αγλαΐα από την παράγκα, ένα ξύλο παραλίγο να πέσει πάνω της.)

Αγλ .Ωχ ,ωχ,  Παναγίτσα μου, θα πέσει η παράγκα και θα μας πλακώσει. Τα παιδιά, ελάτε Κολλητήρια, ουφ! είναι στο σχολείο, ευτυχώς.Καραγκιόζη……..(φωνάζει).

Κ. Τι είναι βρε γυναίκα και φωνάζεις;

Αγ. Έλα καμάρι μου, έλα παλικάρι μου.

Κ .Μπα, τι γλύκες; Εγώ όλα αυτά; Καλή μου γυναικούλα, σ’ ευχαριστώ.

Α. Τι μ’ ευχαριστείς βρε, που θα με σκότωνε το ίδιο μου το σπίτι; Που σε παρακαλάω τόσο καιρό να κάνουμε μια  επισκευή;

Κ. Είσαι καλά όμως, δεν είσαι;

Α .Κι αν είμαι καλά, μπορούμε να ζούμε με ασφάλεια  σ’ αυτό το σπίτι; Τα παιδιά μας τα σκέφτεσαι; Αν πάθουν κάτι; Μπορεί να είμαστε φτωχοί, μα δικαιούμαστε να ζούμε σε ανθρώπινες συνθήκες.

Κ. Καλά λες γυναίκα, μην ανησυχείς θα το φροντίσω, έχω υποχρέωση να το φροντίσω.

Α. Άντε να δούμε αστέρι μου.

( Μένει μόνος του)

Κ. Τι θα κάνω ο άμοιρος; Χρήματα δεν έχω Ούτε οικοδόμος είμαι. Και τα παιδιά μου, αν πάθουν κάτι, τι γονιός θα είμαι; έχω ευθύνες. Το υποσχέθηκα στην γυναίκα μου.

(Έρχεται ο Χατζατζάρης)

Χ. Καλημέρα Καραγκιόζο.

Κ .Κακιά και ψυχρή νομίζω πως είναι. Η παράγκα είναι ετοιμόρροπη, παραλίγο να χτυπήσει η γυναίκα μου, δεν μπορούμε πια να ζούμε εκεί.

Χ. Και δεν ξέρεις τι να κάνεις; Θα φτιάξεις τη σκεπή, τα κεραμίδια, τα παράθυρα, κι όλα καλά, φίλε.

Κ. Μπράβο σου ξεφτέρι, τα ευρουλάκια όμως, πού θα τα βρω; Ξέρεις πως είμαι φτωχός, πάμφτωχος.

Χ. Εύκολο. θα πας στο λογιστή του Βεζίρη και θα ζητήσεις δάνειο. Είμαστε πολίτες κι έχουμε δικαιώματα, το κράτος φροντίζει τις ανάγκες μας.

Κ. Δάνειο ε; πώς δεν το σκέφτηκε το πανέξυπνο μυαλό μου;

Χ. Με τα χρήματα του δανείου, θα φτιάξεις το σπίτι σου, μέσα κι έξω.

Κ. Τι θες να πεις;

Χ. Θα βάλεις κεραμίδια, πόρτες, αλλά θ’ αγοράσεις και ηλεκτρικές  συσκευές, θα γίνει κούκλα.

Κ. Κουζίνα, ψυγείο, πλυντήριο, τηλεόραση, κλιματιστικό; Χαρά που θα κάνει η Αγλαΐα, θα με λατρέψει, θα ζούμε σαν βασιλιάδες. Πότε να κάνω την αίτηση;

Χ. Και σήμερα ακόμη, πήγαινε.

Κ. Τρέχωωωωω…….

(Φτάνει στο σαράι).

Κ. Εδώ είναι το λογιστήριο;

ΛΟΓΙΣΤΗΣ: Μάλιστα κύριε, εγώ είμαι ο λογιστής. Τι θέλετε παρακαλώ;

Κ. Να κάνω αίτηση για το σπίτι μου.

Λ. Θα χτίσετε σπίτι;

Κ. Όχι, θα το διορθώσω.

Λ. Α, για επισκευή  σπιτιού, κατάλαβα.

Κ. Ναι, αυτό, με όλα τα κομφόρια μέσα, να έχουμε τις ανέσεις βρε αδερφέ, να ζούμε κι εμείς σαν άνθρωποι.

Λ. Λοιπόν γράφω, όνομα;

Κ. Καραγκιόζης Καραγκιοζόπουλος.

Λ. Φορολογική δήλωση του 2014 παρακαλώ.

Κ. Χα χα χα! Εδώ γελάμε.

Λ. Σας παρακαλώ, πού είναι το αστείο;

Κ. Δε δουλεύω, κύριε.

Λ. Άνεργος δηλαδή.

Κ. Τιμή μου και καμάρι μου. Όπως τόσοι Έλληνες. Μήπως είχατε καμιά δουλίτσα;

Λ. Τώρα θα γελάσω εγώ. Και πώς θα πληρώσετε το δάνειο, κύριε;

Κ. Βρε δώσε το δανειάκι εσύ και μη σε νοιάζει.

Λ. Πληρώσατε ενφια;

Κ. Έχω απαλλαγή λόγω φτώχειας.

Λ. Συνεχίζω, Έτος κατασκευής σπιτιού;

Κ. Δεν θυμάμαι. 1600, 1700,1800,1900 ;

Λ. Προ Χριστού;

Κ. Όχι, μετά Χριστού σίγουρα .Έχει μεγάλη ιστορία το σπίτι. Οικονομική, αρχαιολογική, συναισθηματική. Εκεί έζησαν, ως και τριάντα γενιές.

Λ. Μην ακούω υπερβολές, το σπίτι είναι πολύ παλιό, προς κατεδάφιση, αυτό θα γράψω.

Κ. Γράψε ό, τι θες, αρκεί να πάρω τα ευρώ.

Λ. Μη βιάζεστε, θα μελετήσουμε το αίτημά σας και θα σας κάνουμε γνωστή την απόφασή μας σύντομα.

Κ. Μάλιστα, ευχαριστώ, γεια σας.

(Μετά από μια βδομάδα).

Χ. Καραγκιόζο, μέσα είσαι καλέ;

Κ. Σιγά μην είμαι μέσα, την αγαπάω τη ζωούλα μου ξέρεις. Έξω κοιμόμαστε όλοι. Ξέρεις τι ωραίους ύπνους κάνεις στην ύπαιθρο; Έφτιαξε κι η μέση μου.

Χ. Σου έχω νέα.

Κ. Πες τα χρυσόστομε.

Χ. Η απόφαση λέει: η αίτηση απορρίπτεται. Λυπόμαστε.

Κ. Εγώ χαίρομαι, αυτοί λυπούνται; Από την τσέπη τους θα τα δώσουν τα χρήματα;

Χ. Δεν σου δίνουν χρήματα, δυστυχώς.

Κ. Τι; Άκουσα καλά; Α, τους ψευταράδες, τους απατεώνες και συ μαζί τους! Έκανα τόσα όνειρα  γι’ αυτό το σπίτι!

Χ. Τι φταίω εγώ, θα βρω το μπελά μου; Να πας στα δικαστήρια να κάνεις παράπονα. Να δικαιωθείς.

Κ. Στα δικαστήρια ε; Εκεί θα βρω το δίκιο μου και τότε θα μου δώσουν τα διπλά, για ψυχική οδύνη.

(πάει στα δικαστήρια).

Κ. Κυρία μου, καλημέρα, πού είναι ο δικαστής;

Ζ. Εγώ είμαι η δικαστής.

Κ. Ονομάζομαι Καραγκιόζης, εσείς;

Ζ. Ζοζεφίνα Ιωσηφίνα. Τι επιθυμείτε;

Κ. Να ορίστε, κοιτάξτε αυτό το χαρτί.

Ζ. Το έγγραφο, μάλιστα, μάλιστα. Σωστά, σωστά.. Για να δω τα βιβλία μου, ναι σωστά…

Κ. Λάθος κυρία μου, όχι σωστά. Δεν μου δίνουν δάνειο να φτιάξω το σπιτάκι μου, το καλυβάκι μου. Έγινε ίσως κάποιο λάθος;

Ζ. Κύριε ακούστε, το σπίτι δεν είναι δικό σας, γι’ αυτό δεν σας έδωσαν το δάνειο.

Κ. Τι μου λέτε, ξέρετε τι μου λέτε;

Ζ. Έτσι είναι. Ο παππούς σας  το πούλησε με αγοροπωλησία στο Βεζίρη. Άρα, το σπίτι ανήκει στο κράτος.

Κ. Και τα παιδιά μου, ποιανού είναι; Του Βεζίρη; Θα τρελαθώ.

Ζ. Δεν ξέρω για τα παιδιά σας ,μα σύμφωνα με τον αστικό κώδικα, νόμος 133, παράγραφο 3 ,το κτίσμα έχει επέλθει στην κυριότητα του δημοσίου.

Κ. Μα κυρία μου.. τόσα χρονια….

Ζ. Σας παρακαλώ αμφισβητείται τις άριστες νομικές μου γνώσεις; τα πτυχία μου, τα μεταπτυχιακά μου, τις περγαμηνές μου, την καταγωγή μου; Υπάρχουν οι νόμοι, το Σύνταγμα, οι νόμοι πάνω απ’ όλα. Πώς μου μιλάτε; Με γνωρίζετε; Θέλετε να θυμώσω; Θέλετε να σας βάλω φυλακή; Ξέρετε με ποια μιλάτε; Λίγο σεβασμός δε βλάπτει. Εδώ δεν κάνουμε ό, τι θέλουμε, εδώ μιλάνε οι νόμοι.

Κ. Μάλιστα κι εγώ έχω δικαίωμα να διεκδικήσω  το σπίτι, όπου γεννήθηκα, όπου γεννήθηκαν τα παιδιά μου .Είμαι Έλληνας πολίτης.

Ζ. Έχουμε δημοκρατία, το καλύτερο πολίτευμα, τη δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα , γι’ αυτό θα κάνουμε δημοψήφισμα, και το πρόβλημα θα λυθεί, να είστε σίγουρος, εμπιστευτείτε τη δικαιοσύνη.

Κ. Δημοψήφισμα; Τι σημαίνει αυτό;

Ζ. Θα αποφασίσει ο λαός, με την ψήφο του, όχι ή ναι.

Δηλαδή, όχι δεν είναι δικό σου. Ναι, είναι. Τόσο απλά. Κατάλαβες ή θα με νευριάσεις;

Κ. Εγώ θα ψηφίσω;

Ζ. Όχι βέβαια. Και τώρα πήγαινε πριν χάσω την ψυχραιμία μου, γιατί έχω τα νεύρα μου.

Κ. Γεια σας κυρία δικαστίνα, να φυλάτε καλά τους νόμους.

(Μετά από λίγες μέρες ψηφίζουν κι ανοίγουν τα ψηφοδέλτια).

Ζ. Ανοίγω το πρώτο ψηφοδέλτιο: ΟΧΙ.

ΝΙΟΝΙΟΣ: Δικό μου είναι. Συγνώμη, μα έτσι έλεγε ο παππούς μου ,το σπίτι δεν είναι σπίτι σου, το πούλησε.

Κ. Να μου χαθείς, Ιούδα.

Ζ. Το δικαίωμα της ψήφου είναι ιερό, κι η επιλογή ελεύθερη και σεβαστή. Συνεχίζω δεύτερο ψηφοδέλτιο: ΝΑΙ.

ΜΟΡΦΟΝΙΟΣ: Δική μου είναι η ψήφος. Το σπίτι ανήκει στον Καραγκιόζη, έτσι πιστεύω εγώ.

Κ. Ευχαριστώ Μορφονιέ.

Ζ. Τρίτος φάκελος: ΛΕΥΚΟ .

Χ. Φίλε μου δεν μπορώ ν’ αποφασίσω, βρίσκομαι σε δίλημμα, λυπάμαι.

Κ. Εγώ περισσότερο από σένα,  πονηρή αλεπού.

Ζ. Τέταρτο και τελευταίο: ένα χαρτονόμισμα των πενήντα ευρώ. Τι γίνεται εδώ; Απαράδεκτο για μια τέτοια δημοκρατία.

ΜΠΑΡΜΠΑ-ΓΙΩΡΓΟΣ: Εγώ του έβαλα. Ανεψούδ’ μη πλήρωσαν για να ρίξου όχι, μ’ έδωσαν λιφτά για να πάρου πρόβατα. Μα του αίμα νερό δεν γίνεται. Εσύ του ήξερες δικαστίνα πως υπάρχουν απατεώνες;

Κ. Να κι ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Σε πιστεύω μπάρμπα και σε σέβομαι. Τώρα τι να πω; Αυτή είναι η δημοκρατία σας; Αυτή τη δημοκρατία και τις αξίες θέλετε για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Πού είναι η ιδεολογία σας; όλα κινούνται με βάση το συμφέρον, δυστυχώς. Κυρία δικαστίνα, εσείς τι λέτε;

Ζ. Εγώ πού να ξέρω; Εγώ εμπιστεύομαι τους νόμους.

Αγ. Τι γίνεται εδώ; Τι αποφάσισαν Καραγκιόζη για το σπίτι μας;

Κ. Δεν ξέρω, δεν βγάζω άκρη, τα ‘χω χαμένα.

Αγ. Δες αυτό το χαρτί τι λέει;

Κ. Τίτλος κυριότητας;

Ζ. Για να το δω. Το έγγραφο το  λέει καθαρά,

το σπίτι ανήκει στον κύριο καραγκιόζη.

Κ. Επιτέλους! Είναι δικό μου, τι καλά. Πού το βρήκες το χαρτί γυναίκα;

Αγ. Στο σεντούκι, κάτω από το κέντημα της γιαγιάς.

Κ. Αγαπητοί μου πρόγονοι, έντιμοι κι αξιοπρεπείς. Εύχομαι να σταθώ άξιος κληρονόμος σας. Κυρία δικαστίνα, νομίζω τελικά πως δε φυλάτε καλά  τους νόμους. Γιατί, αν μου ψάχνατε το χαρτί αυτό, που λέει  ότι το σπίτι είναι δικό μου, τότε δεν θα γινόταν το δημοψήφισμα, που ήταν για γέλια. Τώρα με το δάνειο υπόσχομαι στην οικογένεια, να φτιάξω ένα σπίτι, όπως τους αξίζει, για να ζουν σε καλύτερες συνθήκες. Δίνω υπόσχεση, πως θα κάνω ό, τι δουλειά βρω, για να ξεπληρώσω το δάνειο. Από δω και πέρα, θα ξεχάσω τις μικροαπατεωνιές και τις τεμπελιές και τους εγωισμούς.  Φίλοι μου, ό, τι κι αν ψηφίσατε, δεν σας κρατώ κακία, και ζητώ συγνώμη, αν σας πίκρανα με τα λόγια μου. Να ζούμε στο διχασμό για τις διαφορετικές μας  απόψεις; Το δικαίωμα στη γνώμη είναι ιερό και σεβαστό. Να ξέρετε πως  πάλι μαζί ενωμένοι, θα πορευτούμε στο δρόμο της ζωής.  Και τώρα που όλα τέλειωσαν καλά, ας πιαστούμε στο χορό της ομόνοιας, της συναδέλφωσης, της δημιουργίας, της χαράς.

Ζήτω η δημοκρατία.