Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Το παρακάτω αποτελεί δραματοποιημένο διάλογο για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μπορεί να συνδυαστεί με φύλλα εργασίας για την επέτειο του Πολυτεχνείου μέσα στην τάξη, για την βαθύτερη κατανόηση των συναισθημάτων όσων πάλεψαν για την δημοκρατία.

Πρόσωπα: Γιαγιά και τα δυο εγγονάκια της

Οδυσσέας: Γιαγιά, είπε η κυρία

Του πολυτεχνείου την ιστορία.

Εγώ είπα πως εσύ

Τη βραδιά εκείνη ήσουν εκεί.

Γιαγιά: Έτσι ήταν γλυκό μου παιδί

Ξέρω καλά τι έχει συμβεί.

Αχ! Τι μου θύμισες τώρα,

Πέρασαν τριάντα οχτώ χρόνια.

Νίκη: Γιαγιά ν’ ακούσω κι εγώ,

Δεν είμαι πια μικρό.

Θα μάθω τα γεγονότα,

Από σένα πρώτα πρώτα.

Γιαγιά: Ήμουν στα δεκαοχτώ

Είχα τελειώσει το σχολειό.

Πέρασα στο Πολυτεχνείο,

Στο μεγάλο το σχολείο.

Ήμουν νέα με ορμή,

Αγαπούσα τη ζωή.

Όμως κείνα τα χρόνια

Κυβερνούσε η διχόνοια.

Οδυσσέας: Γιαγιά γινόταν πόλεμος;

Γιαγιά: Κάτι πιο θλιβερό

Δεν το χωράει το μυαλό.

Δεν υπήρχε ελευθερία,

Τίποτα δεν είχε αξία,

Τα δικαιώματα είχαν χαθεί

Μια μεγάλη παρακμή,

Χάος και αναρχία,

Βασίλευε η δικτατορία.

Νίκη:  Κυβερνούσαν οι κακοί;

Γιατί δεν τους διώχνατε, γιατί;

Γιαγιά: Τα συνθήματα τα τρία

"ψωμί, παιδεία, ελευθερία".

Ξεσηκώσαν  την παιδεία.

Οδυσσέας: Ο κόσμος σας βοηθούσε

Σας επευφημούσε;

Γιαγιά: Ο λαός ήταν μαζί

Ενωμένος σαν μια ψυχή.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός,

Μετέδιδε νέα συνεχώς:

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο".

Νίκη: Το τανκ  στ’ αλήθεια ήρθε;

Έσπασε σίδερα και μπήκε;

Γιαγιά:Ναι δυστυχώς.

Οδυσσέας: Τραυματίστηκαν  παιδιά;

Έπαθες τίποτα γιαγιά;

Γιαγιά: Εγώ δεν είχα την τιμή.

Άραγε ήμουν τυχερή;

Τώρα είμαι εδώ,

Στην αγκαλιά μου σας κρατώ.

Νίκη: Άξιζε τέτοια θυσία,

Έχουμε δημοκρατία!

Οδυσσέας:  Ευχαριστώ για τα καλά

Που μας χαρίσαν τα παιδιά.

Όλοι μαζί: Το πολυτεχνείο ζει

Σε κάθε λεύτερη ψυχή.

Είναι επίκαιρο πολύ

Σε κάθε εποχή,

Κάθε Νοέμβρη, ξαναζεί.